Borkowski Jerzy Bazyli Dunin (1640–1702), jedyny syn Kaspra, pułkownika wojsk polskich, który za zasługi w wojnie smoleńskiej otrzymał od Władysława IV majętność w wojew. czernihowskiem, gdzie założył wieś Borkówkę, gniazdo rodzinne ukraińskiej gałęzi tego rodu. W czasie powstania Chmielnickiego Kasper B. został zamordowany, ten sam los spotkał jego żonę i córkę. Ocalał tylko syn Jerzy Wasyl, który wychowywał się w Hetmańszczyźnie, przyjął religję prawosławną i wstąpił do wojska kozackiego, gdzie dosłużył się wyższych godności: 1668–72 był setnikiem wybelskim i uczestniczył w r. 1669 w poselstwie od hetm. Mnohohrisznego do Moskwy, 1672–86 był pułkownikiem czernihowskim, 1686–1702 generalnym oboźnym. Tradycja podaje, że po usunięciu Samojłowicza r. 1687 ks. Golicyn proponował B-mu buławę hetmańską, żądając za tę usługę 10 tys. rub. Tranzakcja nie doszła do skutku wskutek skąpstwa B-go; hetmanem został Mazepa, przekupiwszy Golicyna pieniędzmi pożyczonemi u B-go. Natomiast nie żałował B. pieniędzy na cele religijne. Odrestaurował (1675) czernihowską starożytną cerkiew katedralną św. Spasa, poświęcił też znaczne sumy na odnowienie klasztoru Jeleckiego. Jego ofiary wotywne do różnych cerkwi czernihowskich, zaopatrzone w napisy dedykacyjne i herb rodzinny (Łabędź), przedstawiają nietylko materjalną, lecz także niepospolitą artystyczną wartość i przechowują się obecnie w muzeum państw. w Czernihowie. B. należał do najbogatszych panów w całej Hetmańszczyźnie. W r. 1668 otrzymał od hetm. Doroszenki przywilej na ojczystą majętność Borkówkę, potwierdzony później (1669) przez hetm. Mnohohrisznego, a w r. 1672 przez Samojłowicza, z dodatkiem szeregu wsi w setni ponornickiej i w okolicach Czernihowa. W r. 1674 uzyskał od cara Aleksego Michajłowicza potwierdzenie dawnych królewskich nadań. Wreszcie w l. 1687 i 1697 obdarował go Mazepa kilku włościami. We wszystkich tych dokumentach obdarowany nazywa się Bazylim B., tylko w nadaniu Mnohohrisznego jest wymieniony Jerzy B. To dało Łazarewskiemu podstawę do twierdzenia o istnieniu dwóch braci B., Bazylego i Jerzego; tę tezę przyjęli: Modzalewski i Petrowski, lecz dzięki dokładnemu wyświetleniu sprawy przez Szuhajewskiego obecnie niema wątpliwości, że Bazyli i Jerzy B. to jedna i ta sama osoba, nosząca oba imiona. B. był żonaty z Marją, córką członka starszyzny kozackiej Bazylego Szuby. Zmarł 18 III 1702. Pochowany w klasztorze Jeleckim; na jego grobowcu znajduje się długi napis wierszem, gloryfikujący jego zasługi. Tamże znajdował się jego portret, umieszczony obecnie w czernihowskiem Muzeum Państw. Pozostawił 2 synów, Michała i Andrzeja, i 4 córki. U współczesnych nie cieszył się dobrą sławą: zarzucano mu przesadne skąpstwo, złośliwość, tyranizowanie poddanych, gwałcenie kobiet. Wśród ludu powstało podanie, że był »upiorem« i służył djabłom. Hojnemi darami na cerkwie pragnął zapewnić spokój swej duszy.
Arch. J. Z. Ros., t. IX; Łazarewśkyj A., Generalnyj oboznyj Was. Kasp. Borkowskij (Kij. Star., t. XLIV, 3 zesz. z portr.); Myłoradowycz Hryh. Al., Rodosłownaja kniga czernigowsk. dworjanstwa, Petersburg 1901, t. II, cz. 6; Dunin-Borkowski Jerzy, Almanach błękitny, Lw. 1908; Modzałewśkyj W., Małorossijskij rodosłownik, Kijów 1908, t. I; Szuhajewśkyj W., Dary Jur. Was. Dunyna-Borkowśkoho (U. A. N. Naukowyj Zbirnyk za r. 1925); Petrowśkyj M., Do ukrajinśkoji prosopohrafiji (tamże za r. 1927); Szuhajewśkyj W., Do pytania pro wijśkowoho towarysza Jurija Dunyn-Borkowśkoho (tamże za r. 1928).
Miron Korduba